Mag het in gewoon Nederlands?

Wat verandert onze taal toch snel! Als ik eerlijk ben vind ik niet elke verandering een verbetering.
Vandaag heb ik dit gelezen;
Vanaf januari 2020 is de salarisadministratie geoutsourcet aan .... .
"Mientje" is de linking pin tussen "ons bedrijf "en het "andere bedrijf".

Even voor de duidelijkheid, wat tussen haakjes staat zijn andere namen. Het gaat er hier niet om bedrijven aan de schandpaal te nagelen.

Zijn  Engelse management termen al zo overal binnen gesijpeld dat ook gewone werknemers er aan moeten geloven? Zonder aan gewichtigheid in te boeten hadden ze het toch ook zo kunnen schrijven;
Vanaf januari 2020 is de salarisadministratie uitbesteed aan .... .
"Mientje" is de verbindende schakel tussen "ons bedrijf "en het "andere bedrijf".
 Ik weet niet wie deze zinnen heeft geschreven, anders had ik die persoon wel rechtstreeks gemaild. Liever had ik dat ook gedaan.

De Nederlandse taal verandert snel. Er verengelst veel. Nu tijdens dit typen hoor ik op de radio deze woorden voorbijkomen; cybersecurity, safety.
Het verengelst niet alleen, het verruwt ook. Daar hadden we het gisteren met de kapster nog over. Drie en vierletterwoorden, al dan niet in het Engels. Voor veel jongeren is het zo gewoon geworden dat ze vaak geen alternatief weten voor het woord als je hen er om vraagt. Vaak merk ik wel ergernis door die vraag. Hebben ze door hun ergernis vaak niet eens door dat wij ons ergeren aan hun woordkeuze.

Een andere die bij mij ook veel reactie oproept is de uitroep Jezus! Wordt ook vaak uitgeroepen bij verontwaardiging, ergernis of schrik. Ik reageer hier dan wel eens op met een zogenaamd beleefde vraag; "Zou Hij je komen helpen, nu je Hem op deze manier erbij roept? Het gebeurt dan wel eens dat ze mij dan heel verbaasd aankijken met een Huh? Ja, je riep Hem toch? Het gaat mij niet om de aanval, maar om een seintje waarvan ik hoop dat ze zich wat bewuster worden van hun uitroepen.

Nu ik dit zo schrijf lijkt het wel dat ik in de gesprekken op heel veel slakken zout probeer te leggen, maar in de praktijk gebeurt dat niet zo erg hoor. Nu noem ik een optelsom van verschillende dingen die ik wel eens tegenkom.

Reageer jij wel eens?
Hoe ga jij om met je oudere kinderen die te oud zijn om nog op te voeden en zich toch schuldig maken aan wat ik net beschreef?
Hoe kunnen we er met z'n allen aan meewerken dat het veranderen, verloederen minder snel gaat?
Zouden we het kunnen verminderen?
Of gaat het net als met de nieuwe preutsheid? Dat we vroeg of laat toch weer wat beschaafder gaan praten.

Klimaatmars? Loop eens een rondje om je school!

Scholieren hebben vandaag opnieuw gedemonstreerd voor het klimaat. Een nobel streven.

Ik wil ze uitdagen om hun klimaatronde eens om hun school heen te lopen. En loop daarbij ook de route tussen je school en de winkel. Als je dan toch aan het lopen bent, ruim dan ook je rommel op.

Dagelijks zwerfvuil te zien na de schoolpauze.

Een klimaatmars lopen is 1 ding. Klimaat- of millieubeschermend handelen is een ander ding.

Ik denk, als hun ma klimaatmaatregelen thuis neemt, het huis dan te klein is:
- Niet meer met de auto naar school brengen als het regent.
- Is school tot zo'n 15 km verderop? Op de fiets!
- Alleen de groenten van het seizoen, dus geen verse aardbeien  of mango's met kerst.
- Langer dan 5 minuten onder de douche? Koude kraan.
- Afdrogen na het douchen kan best met een kleinere en gisteren ook gebruikte handdoek. Niet steeds 'n schone. Van het douchen wordt je toch schoon? Dan is je handdoek ook niet vies na 1 keertje.
- Minstens 3 jaar doen met je mobieltje.
- Melk is echt niet bedorven als de Tenminste Houdbaarheid Tot datum 1 dag voorbij is.
- De inhoud van de kledingkast kan gehalveerd. Nieuwe kleding alleen via kringloop.
- Niet alleen kleding, maar ook veel andere spullen die je nodig hebt.
- Eten van gisteren en eergisteren is nog steeds eten. Zelfs eetbaar.
- Alleen de woonkamer wordt nog verwarmd.
- Geen vliegvakanties meer.
-.............

Dit is natuurlijk maar een losse greep kleine maatregelen. En bij die greep gaat het me meer om de gedachtengang. Heel veel kinderen hebben vandaag gedemonstreerd voor een beter klimaat. Hoe denken ze die te bereiken? Welke gevolgen heeft hun eigen gedrag?  Ik vrees dat ze dit toch nog niet helemaal door hebben.
De ma die ik net noemde voelt zich vaak een roepende in de woestijn. Zeker als ze weer eens onderaan de trap staat de blèren dat de douche uit moet.

Of zijn er kinderen, jongeren die de klimaatmars gelopen hebben die nu hun levensstijl radicaal hebben omgegooid? Ik hoor graag van je. Wat heb je veranderd?

Mijn boekenkast. 
Die zit vol. 

 En met het vele verplaatsen van de boeken toen we de kamers opnieuw aan het inrichten waren is het ook een rommeltje geworden in die kasten. Echt alles staat door elkaar.  Bij het terugzetten in de kast keken we toen alleen naar de hoogte van het boek. Ik vind het prettig om de boeken een beetje op onderwerp bij elkaar te hebben. Kookboeken bij elkaar, tuinboeken, romans....

Van sommige schrijvers heb ik meerdere boeken. Die heb ik vanmorgen ook maar eens bij elkaar gezet. Wat kun je daar een poos zoet mee zijn.
Ik was van plan om de kasten gewoon eens door te struinen en te kijken wat er nou echt weg kan. Door de komst van internet hebben we een heleboel opzoekboeken niet meer nodig. Romans eigenlijk ook niet. Die kan ik lezen uit de bieb. Maar ja, nu ze er toch staan....

Slechts een enkel boek gaat dus weg. Ik heb er wel 3! gevonden die weg kunnen. Een boek heet; En als we nou eens gewoon gingen opvoeden. De jongste is ondertussen 21, dus opvoeden is er niet meer bij, voeden nog wel zo in de weekenden..;-)
Dat opvoedboek gaat ook naar marktplaats.

 Ik had nog een boek in mijn handen om weg te doen, maar tijdens het doorbladeren toch besloten 'm maar niet weg te doen;

Blijken toch misschien wel handige tips in te staan voor reparatieklusjes in huis. Die zijn op internet niet altijd even duidelijk te vinden. Niet door mij in ieder geval. Die staat dus weer in de kast. 
Ik heb nog een boek teruggevonden die ik lang geleden eens geleend heb. Die geef ik woensdagavond terug aan de eigenaar.
Ik hou in de planning dat ik meer boeken weg wil gaan doen.
De klok begon steeds harder te tikken dus ik moest stoppen met het uitzoeken. Eén roman heb ik gevonden die nu ook maar eens weg gaat. Er zullen er wel meer zijn waarvan ik denk dat die niet meer (opnieuw) gelezen gaan worden.
Die moet ik nog verder uitzoeken. Deze gaat alvast op de stapel;

 Was het tijdverspilling? Uit oogpunt van efficiëntie misschien wel. Maar het is ook wel prettig om alles weer een beetje bij elkaar te hebben.
En ach, Keulen en Aken zijn ook niet op 1 dag gebouwd. Het zou toch jammer zijn als ik straks nèt dat boek heb weggedaan wat ik straks nodig blijk te hebben. Nu weet ik wel weer beter waar alles staat. En dat ik voorlopig eigenlijk niet naar de bieb hoef voor een goeie roman.

Ben jij ook zo "goed" in opruimen en het wegdoen van spullen?

Ik herken mijn vader hierin. Hij heeft ook een schuur vol met schroefjes, moertjes en boutjes en heel veel anders spullen staan. We zeggen allebei hetzelfde; Je weet nooit. Soms bewaren we gewoon om t bewaren en geven wij het straks aan een ander, die er dan voordeel mee heeft. Maar dat geeft wel makkelijker weg moet ik zeggen. Zo nam ik onlangs een handvol pennen en schilmesjes mee naar mijn werk. De schilmesjes worden nu gebruikt in de kookvereniging en de pennen...Die zijn er al weer verdwenen.

 

Boven je roots uit geleerd.

Ja dat is dan weer zo'n titel waar google waarschijnlijk niks mee kan. Maar ik weet niet hoe ik het anders of beter kan omschrijven.

Je roots, het gezin waar je uitkomt. Broertjes, zusjes, papa, mama. Elk gezin heeft zijn eigen gewoontes en tradities, gezinswoorden, humor, herinneringen.
Kortom nestgeur.
Ook is in elk gezin het opleidingsniveau verschillend. En daar wil ik het nou eens over hebben.

Mijn ouders zijn geboren in 1940 en in 1944. Kort na de oorlog was er niet altijd aandacht voor de kinderen. Of het moet medische aandacht zijn. Mijn pa bleek hongeroedeem te hebben en heeft lang in het ziekenhuis gelegen. Moest daar veel eiwitrijke pap eten.
Zitten ze goed in hun vel?  Vinden ze het leuk op school? Léren ze er? Daar werd veel minder naar gekeken. Het opleidingsniveau van mijn ouders is mede hierdoor niet erg hoog geworden.

Ik ben de oudste van hun 4 kinderen. Toen voor mij de keuze gemaakt werd voor vervolgopleiding werd mijn ouders aangeraden om dit meisje maar naar de huishoudschool te doen. Ze had immers een hartafwijking en zo hoeft ze zich niet zo heel erg in te spannen voor het leren. Zo gezegd zo gedaan.
Om een lang verhaal en een lange leerweg kort te maken kan ik vertellen dat ik mijn HBO-SPW diploma ophaalde toen ik 8 maande zwanger was van mijn dochter.
Maar ik heb heel erg op moeten letten dat ik hierdoor niet teveel vervreemde van mijn ouders. Door de hogere opleiding gaat men soms andere woorden gebruiken, anders denken, vanuit een andere invalshoek. Het elkaar begrijpen wordt soms moeilijker. Je bent soms bij je ouders weg-geleerd. Je moet er dan echt voor kiezen "bij ze te blijven" als je thuis bent.

Nu sta ik intussen aan de andere kant van die lijn. Mijn dochter is mijn leerniveau ontgroeid. Zij is intussen afgestudeerd op de universiteit. Haar vriend ook. Zij heeft Internationale Betrekkingen en Internationale Organisaties gestudeerd.  Hij heeft econometrie gestudeerd.  Mijn snappen hiervan komt niet veel verder dan wiskunde toegepast in de economie.
Natuurlijk ben ik apetrots op ze!
Maar vind ik het ook jammer te merken dat hun wereld zo anders is dan wat ik ken. Ik kan ze niet altijd bijbenen. Is dit de juiste benaming? Eigenlijk wil ik hun wereld ook gewoon snappen. Gewóón snappen, zonder eerst hun uitleg.

Misschien is het een gevoel dat me bekropen is op die universiteit, en ebt het ook wel weer weg. Al die bollebozen daar. Kwam er een minderwaardigheidsgevoel naar boven kruipen? Nee, dat ook weer niet. Ik heb geen universiteit. Maar wat ik heb bereikt heb ik zelf gedaan. Voor mij stond er geen gespreid bedje van de kennis en kunde van hoog opgeleide ouders. Want ik ben er van overtuigd dat het makkelijker voor een kind is hogerop te komen als je hoger opgeleide ouders hebt.
Misschien komt mijn onbehagen wel voort doordat ik zelf een andere opleidingscarriere had gewild. En meer rendement uit mijn diploma's. Al zou ik sommige keuze's denk ik niet anders doen.

Wat een contrasten binnen twee generaties! Heb ik het nog niet eens gehad over de verschillen tussen broers en zussen onderling. Binnen 1 generatie dus.
Een socioloog zou een leuk onderzoeksonderwerp hebben hierover.
Of is dit al eens onderzocht?

Volwassen kinderen in huis.

We hebben twee volwassen kinderen in huis. Volgens de wet zijn ze geen kind meer. Daardoor hebben ze hun eigen verantwoordelijkheid.  Maar onze kinderen zijn ze wel en zo hier en daar helpen we een handje als zij daar om vragen. Zoveel mogelijk wachten we af tot zij om advies of hulp vragen.
Het is net zo'n tussenin fase; Nog net niet helemaal op eigen benen.

Vanaf het moment dat je laat weten dat je zwanger bent wordt je overstelpt met informatie voor jou en je baby. Dit gaat nog door als je baby een peuter wordt, kleuter tot ver in de pubertijd. Lijstjes te over met hoeveel zakgeld je je kind kunt geven, lijstjes met welke taken je kind kunt geven, lijstjes met noem maar op.
Maar inmiddels zijn ook de jongste kinderen volwassen; 19 en bijna 20 jaar.
Dan zijn de lijstjes en tips ineens verdwenen. Of het moet over geld gaan, dan kun je je lijstjes en adviezen bij het Nibud vandaan halen.

Natuurlijk, iedereen is volwassen en als volwassenen moet je er toch uit kunnen komen met elkaar.  Maar het is niet altijd zo eenvoudig als het nu gesteld wordt.

Op de site  Infonu.nl zie ik wel wat tips staan over de omgang met je volwassen kinderen als ze eenmaal uitgevlogen zijn. Het zijn wat algemeenheden, maar soms liggen valkuilen in de omgang met volwassen kinderen, schoonkinderen of stiefkinderen pal om de hoek.
Wij hebben ook valkuilen meegemaakt. Sommige valkuilen konden we overheen stappen, anderen zijn wij ook ingevallen.
Dan kost t een hoop tijd, geduld, zoeken en veel gebeden om te herstellen.
Toch merk ik dat ik als ouder best eens zou willen weten hoe andere ouders dingen oppakken;
 - Hoe verdeel jij huishoudelijke taken? Ben je als moeder nog steeds degene die het meeste doet, of kijk je naar het aantal werkuren en verdeel jij daarop de taken? Verdeel jij ze of ga je om de tafel zitten en verdelen jullie de taken "bij inschrijving". Lukt dat ook naar ieders tevredenheid?
 - Hoe ga jij om met de steeds lege frisdrankflessen?
 - De stof die uit een van de kamers komt? Ik ben vanmiddag met veel bombarie zoon's  kamer gaan zuigen. Heel precies, tot in de hoekjes. Hij was op dat moment ook in zijn kamer. Ik geloof dat de boodschap wel is overgekomen. Er wordt op dit moment eindelijk opgeruimd. ;-) Ik ben al heel lang niet meer op hun kamers geweest om er op te ruimen. Dit hoor ik niet te hoeven doen. Bovendien willen ze toch min of meer hun privacy. Dus als zij een bende maken van hun kamer, heb ik dat zo gelaten. Heb vorige twee weken gevraagd om toch maar eens te gaan stofzuigen, het stof komt via de sokken het huis in. Dat werd me te gek.
 - Ik lig niet wakker in bed te wachten tot de kinderen thuis zijn als ze het erg laat maken. Ze weten dat we een vaste telefoon naast het bed hebben staan voor noodgevallen. Blijven ze ergens slapen dan zie ik de volgende morgen het appje wel.

Welke dingen herken je met jouw volwassen kinderen? Welke dingen ben jij tegengekomen waar je wel advies in had gewild? Of misschien nu nog wel zou willen? Niet dat ik me als adviseur ga opstellen...Maar je kent t vast wel, gedeelde smart als vrouwen onder elkaar....Met elkaar hebben we misschien net dé tip, een handreiking om iets  te veranderen. Of om juist te horen dat het niet zo erg is.

Bij ons thuis...Over bordjes aan de wand.

Je kent ze wel, van die borden met de tekst "Bij ons thuis..." en dan volgt er van alles achteraan.
Wij hebben ook twee van die borden in huis staan.

Deze is in het engels en heb ik eens voor mijn verjaardag / sinterklaas? gekregen. Ik had 'm in een winkel gezien en vond m erg toepasselijk op ons toen nog niet zo lang samengestelde gezin; (Vertaald;)
In dit huis,
geloven we in samen vieren - intens leven, veel lachen en  altijd elkaar liefhebben.
We zijn bij elkaar gebracht om elkaar te ondersteunen en voor elkaar te zorgen. We geloven in elkaar, in dit gezin.
In dit huis.

Later kwam manlief dit bord tegen;

Dit was in een tijd dat er onderling strubbelingen  waren. Toen was dat bord, hoe pijnlijk ook, ook toepasselijk. Als er strubbelingen zijn ga je als puber al helemaal niet knuffelen, dan is t al prettig als de andere "huisregels" zo veel mogelijk gehouden worden.
Ik heb dit bord ondertussen weggehaald. Natuurlijk moeten we nog steeds onze beloftes houden, maar er zijn geen dwarse pubers meer in huis.

Vandaag zag ik een leuk bord voorbij komen op facebook.

Die heb ik niet in huis hangen, maar ik vond 'm wel heel leuk. Vooral die zin van die sokken! We hebben ondertussen een hele verzameling enkele sokken opgebouwd. Zo af en toe hou ik collecte bij iedereen om alle enkele sokken bij elkaar te doen in één mand. Bij goed daglicht zoek ik dan uit welke sokken er bij elkaar horen. Dat wil niet bij lamplicht. Bij daglicht blijkt dan nogal eens dat er toch meer kleurverschil in zit dan ik dacht. Dan lijken die sokken nog verschillend.

Het lege wc rolletje zal bij jou ook wel bekend in de oren klinken. Daar hoor ik zo veel mensen over.....
Hier is t zelfs zo dat ik al kan merken wanneer t rolletje boven leeg is; dan gaat zoon ineens naar beneden naar de wc. ;-)

Heb jij ook zulke borden in huis hangen? Of hangt er bij jou iets heel anders aan de muur?

Nu ik je dit vraag bedenk ik dat we ook nog een heel ander tekstbord in huis hebben hangen. Die kregen we met ons trouwen van het chauffeurs-evangelisatieteam als cadeau opgestuurd.

Deze hangt ook nog steeds bij ons in de gang. Al winkelend zou ik zelf zo'n bord niet kopen, niet mijn stijl. En toch is het een bijzonder bord voor me. In de moeilijke jaren nog in mijn vorige huwelijk kreeg ik een sleutelhanger met een bijzondere wens; dat dat wat er op staat eens werkelijkheid mag worden.

In dat huis (huwelijk) is het t niet geworden.
Toen ik in 2008 met manlief trouwde, kreeg ik dat andere bordje. Voor ons was dit toen een van de vele bevestigingen van ons huwelijk. En nu, na ruim 7 jaar weten we dat het nog steeds goed is.

Dochter is verhuisd.

Amper 2 weken geleden had ik iets geschreven over een mogelijke verhuizing van dochter. Kijk hier om dat stukje te lezen.
Toen leek het er op dat het niet door zou gaan; Zowel bij de studentenflat als bij de flat in de Venserpolder Amsterdam waren ze tweede geworden. Waren beide flats al vergeven aan anderen.

Afgelopen dinsdag kregen ze een berichtje;
Beste ..., Vandaag is duidelijk geworden dat het appartement in Amsterdam wat jullie hebben bezichtigd, beschikbaar is gekomen voor jullie. Tenminste als je nog geïntresserd bent. Wil je me laten weten of je nog interesse hebt? Gr.  ....

Toen ging het wel héél snel. Dinsdag overdag dit berichtje, 's Avonds het contrakt en zaterdagmorgen al de sleutel en gelijk verhuizen. De hele woning was instapklaar! Er hoefde niets geverfd of behangen te worden, Er lag mooi laminaat en er hingen zelfs al overal rolgordijntjes. Even met een natte doek overal langs en ze konden er in.
En dan is t toch wel fijn als je (stief-) pa's werkgever een sprinter verhuurd zodat je gemakkelijk je spullen kunt overhuizen. Met (stief-) pa, broer en pa en ma van vriend is de hele boel in 1 dag overgegaan. Ik heb haar niet kunnen helpen. Op zo'n korte termijn kon ik geen vrij meer krijgen. Uitgerekend deze zaterdag stond ik ingeroosterd.
Wat voelde dat vervelend. Krijgt je dochter haar eerste echte huis en kun je niet helpen verhuizen.
Nou ja, niks meer aan te doen.
Later hoorde ik dat in hun oude studentenflat de lift kapot was en ze alles 4 verdiepingen naar beneden hebben moeten sjouwen!

Vandaag ben ik bij haar en haar vriend wezen kijken. Hij had al afgesproken om zijn verjaardag vanmiddag te houden, dit heeft hij gewoon door laten gaan. Maar dan in zijn nieuwe huis.
Konden we gelijk al een kast uit ons huis meenemen voor bij hen in de keuken.
Een half uurtje voordat we naar hen toe gingen werd er om een andere kast gevraagd, en boden we aan om deze te geven. Al haar kleren die ze nog in die kast had zitten, hebben we op haar bed gedropt. Die vindt ze wel weer een keertje.
Onze trappen zijn erg smal. Gelukkig hoefden we de kast niet helemaal uit elkaar te halen om die beneden te krijgen.
Achterbank plat en op naar Amsterdam!

Wat is t mooi als we terugkijken hoe het gegaan is met hun huis. Ik hoop ook dat zij ook beseffen hoe bijzonder dit gegaan is. En ze ook hun dankbaarheid voor het huis aan God vertellen. Niet alleen vooraf er om bidden, maar ook erna er voor danken. Hoe vaak vergeten we dit zelf niet ook? Of is dat wat we hebben zó gewoon, dat we er niet eens voor danken. Dat we niet eens meer beseffen hoe een rijkdom dit is.
Zometeen voor t slapen gaan heb ik zelf dus ook nog wat te doen.

Verhuizing voor dochter?

Dochter en schoonzoon zijn op zoek naar woonruimte in Amsterdam.
Ze hebben een aanvraag gedaan voor 2 woningen. De een is een studentenwoning vlak bij. De ander een lage flat aan de Bernard Shawnsingel in de Bijlmer. Heel mooi gelegen; met uitzicht op gras en water en goed van openbaar vervoer. Het wordt spannend. Ik hoop dat ze deze flat krijgen! Misschien krijgen ze hier vandaag al bericht over. Maar wat kan het dan ineens toch snel gaan! Komt denk ik ook doordat ik kijk vanuit een bril voor sociale huurwoningen. Dan verwacht je een wachttijd van minstens 8 jaar. Daar komen ze niet voor in aanmerking. Nu misschien nog wel, maar tegen de tijd dat ze er qua wachttijd recht op zouden hebben niet meer. Dat gaat ze op geen enkele manier lukken. Dus wordt t vrije sector. Dúúr! Of blijven wonen in een studentenwoning. Goedkoper, maar moet je na een half jaar uit als je klaar bent met je studie.

Toen ze belde en van alles had verteld over de huizen vertelde ik haar dat we voor haar zouden duimen.
We zouden nog even op google streetview kijken en haar later terug bellen.

Toen vertelde ik haar ook dat ik had moeten zeggen dat het goed is om erover te bidden. Dat hadden ze gelukkig zelf ondertussen ook bedacht; Erover bidden. Wat is t mooi om een paar uurtjes later te beseffen dat dochter dit nu zelf heeft gedaan. Vanuit zichzelf. Niet pas na mams advies. ;-)

Bidden is niet om God in te schakelen voor een leuk huis. Niet als een sinterklaas. Maar wel om God te vragen om zijn leiding; welk huis is goed voor ons. Over zo iets essentieels als een dak boven je hoofd mag je God gewoon raadplegen. Dat zegt God ook zelf; Dat Hij je wilt helpen in een dak boven je hoofd.
Hij weet welke omgeving goed voor je is en waar jij goed voor je omgeving kunt zijn.

Verwachtingen voor 2016

Dit blogje zal wel een rommeltje worden van doelen voor 2016, wensen en verwachtingen, veranderingen.

Enkele veranderingen kondigen zich al aan.
De ene dochter komt eind januari thuis na een half jaar Bratislava. Ze wil zich dan samen met vriend gaan settelen in Amsterdam of Den Haag. Is ook afhankelijk waar ze werk en woonruimte vindt.
De andere dochter vertrekt 15 februari voor een half jaar naar Borneo voor vrijwilligerswerk. Daar komt ze 17 augustus weer van terug. Wat gaat ze daarna doen? Dat is nog een vraagteken.
Zoon is bezig met zijn eindexamen VWO. Wil daarna gaan studeren. Rechten? ICT-recht? In Groningen of Utrecht? Die gaat dan ook op kamers. Vanuit huis naar Utrecht is helemaal niet zo ver dus hiervoor hoeft hij niet op kamers. Maar ik denk dat het een goede zaak is dat hij op kamers gaat. Zijn eigen ding doen, zelfstandigheid opbouwen....

We hopen dat we dit jaar genoeg hebben gespaard voor een Fiat 500L. Deze auto is helemaal favoriet bij mijn man. Of de Renault Capture, als 2e keus.
Maar ja, deze auto's zijn allebei vrij nieuw, dus hebben nog een hoge prijs als occasion. Dus hoe langer we door sparen, hoe lager de prijs wordt.
Onze huidige Ford stamt uit 2002. Doet het nu nog prima. Ik denk ook wel dat we er nog een poos mee doorrijden. Maar het kan zo ineens afgelopen zijn doordat reparatiekosten te hoog worden.
Daarna willen we werk gaan maken van het verlagen van onze hypotheeklasten.
Nu zijn deze met de nodige voorzichtigheid wel op te hoesten, maar dan moeten we geen grote tegenslagen hebben. Vorig jaar heeft ons wel laten zien dat een ongeluk in een klein hoekje zit.

Komt het er dit jaar van om de bruine kozijnen in de woonkamer en de bruine ingang in ons huis wit te schilderen?

Wat zal ik gaan doen met het stukje tuin dat we nu over hebben waar vorig jaar het kippenhok stond? Zal ik enkele planten die wat groot worden op gaan zetten of zal ik er een minimoestuintje van maken? Bij de groepsmoestuin voel ik met toch niet helemaal op mijn gemak.

Met Kerst heb ik de griep gehad. Hierdoor ben ik wat afgevallen. Dat gebruik ik nu mooi als start om hiermee verder te gaan. Met mijn gewicht van nu sta ik op een BMI van 27,1. Dat is te hoog. Wil ik naar een BMI van 24 dan zou er nog 9,5 kilo af moeten. Dat is best veel als het zo zwart op wit staat. Maar goed, het hoeft er ook niet op 1 februari af te zijn.

Een bucketlist heb ik niet echt. Geen lijstje met dingen die ik gedaan wil hebben vóór 31 december. 

Gisteren hebben man en ik het gehad over de knipoogjes van God, waarin we toch telkens weer zien dat God voor ons zorgt. Ik wil me weer wat meer bewust worden van Zijn leiding. Wat dankbaarder zijn voor Zijn knipoogjes en ze zelf ook uitdelen, doorgeven. Zo gaandeweg was ik dat een beetje kwijt geraakt in de dagelijkse beslommeringen. Gelukkig raakt Hij mij niet kwijt. (Maar die wetenschap maakte mij misschien wel wat gemakkelijk?)

Een journalist, mijn blog en familiebanden.

Als reactie op mijn blog (over ondermeer ons samengesteld gezin) heeft een journalist me ooit eens gemaild. Hij wilde me per telefoon wat vragen stellen over familiebanden. Hij wilde dit gebruiken voor onderzoek of een artikel, dat weet ik niet meer zo precies. Het is al even geleden.

Ik ben er toen niet op ingegaan. Er speelde toen het een en ander met de moeder van de kinderen van mijn man. Dit speelde zich ook online af via de blog. Dan ga ik op zo'n moment zeker niet in op onbekende journalisten.

Toch zou ik het nu ook nog heel spannend vinden om op zo'n verzoek in te gaan. Wat wil hij van me weten? Hoe gedetailleerd wil hij alles weten? En hoe gedetailleerd komt alles naar buiten? Wat gaat hij met mijn antwoorden doen?  Hoe betrouwbaar en integer is hij? Vanuit welke hoek komt hij en welke kleur geeft hij aan mijn antwoorden? Vragen waar ik alleen maar achter kom als ik, we, ingaan op zijn vragen. Maar ik durf t niet.

Op dit moment zijn de samengestelde gezinnen veel in de media. Er is ondertussen veel onderzocht en bekend geworden. Er zijn dingen die ik in de algemene plaatjes herken, maar ook weer dingen die bij ons anders gaan.
Een van de dingen die vrij standaard genoemd worden is het credo dat alleen de biologische ouder het opvoeden op zich neemt. Vaak zijn het in de onderzoeken ook samengestelde gezinnen waarbij de kinderen van de moeder er bijna fulltime wonen en 2x per maand een weekend bij hun pa zijn. De kinderen van de kinderen van de vader komen ongeveer 2 weekenden bij pa.
Bij ons is dat vanaf het begin van ons huwelijk, nu 7 jaar geleden, anders geweest. Mijn kinderen waren veel bij mij. Gingen af en toe een middag naar hun vader. Pa woont dichtbij en de kinderen hebben alle vrijheid om er heen te gaan. Ze kunnen er op de fiets heen.
Binnen een maand na ons huwelijk kwam het oudste kind (kind? Hij was net 18) van mijn man bij ons wonen. Moeder en zijn broers en zusje woonden toen nog in Belgie. Een enkeltje treinreis kostte 3 tot 3,5 uur!  Later kwam zijn tweede kind, derde, vierde. Intussen zijn er ook weer kinderen uitgevlogen. Nu wonen zijn en mijn jongste kind nog hier in huis. Ze zijn 18 en 19 jaar.

Kinderen die hier echt wónen, daarvan kun je niet zeggen jij voedt de jouwe op, ik de mijne. Dat loopt door elkaar heen. Soms hanteer je wel die biologische maat, andere keren bekijk je wie van de ouder die dingen het beste op kan pakken. En vaak ook bekijkt het kind zelf bij wie het t beste terecht kan. Ze weten dat we toch wel alles met elkaar bespreken. Er zijn soms ook wel echt vrouwendingen of mannendingen. Je gaat t niet met je moeder over een lekker biertje hebben. Daar is niks aan. Van opvoeden is ook niet echt meer sprake. Het is ze loslaten en de armen wijd openhouden om ze zonodig weer op te kunnen vangen. Ondersteunen en af en toe een beetje bijsturen.
Natuurlijk wil ik soms meer dan een béétje bijsturen en er eentje bij kop en kont pakken; "En nú ga je............! Maar een knul van bijna 19?

Straks komt de Kerst er weer aan. Dan hebben de kinderen eigenlijk te weinig Kerstdagen als ze iedereen willen ontmoeten. Dat vereist dan een hele organisatie. Voorbeeldje? Een getrouwd stel; Naar pa en stiefmoeder, naar ma en stiefvader. Zijn vrouw wil ook graag naar haar pa en moe. Wanneer kunnen ze bij die ouders terecht? Die hebben op hun beurt ook hun plannen. Daarnaast hebben zij ook nog een heel rijtje opa's en oma's van beide kanten. Als pasgetrouwd stel is een dagje met zijn tweetjes is toch ook wel fijn.

Heb jij wel eens reacties van een journalist gehad? Hoe ben jij daar mee omgegaan? Is het minder eng dan dat het lijkt?

Taalverruwing. Taalgebruik.

Even heel lang terug in de tijd;
Fietsend met een buurmeisje (Die al "groot" was) komen we langs 2 meisjes die op straat staan te roken. Fluistert het buurmeisje voorzichtig dat meisjes die op straat roken, dat zijn hoertjes. Ik kan me nog de verbazing herinneren. Hoertjes?! Ik kan me niet meer herinneren of ik nou zo verbaasd was omdat ze hoertjes zei en of ik wist wat dat waren. Wel weet ik nu nog de hapering waarmee ze dat woord gebruikte; hoertjes....dat was toch wel iets héél ergs.
Nu is dat woord toch eigenlijk zo ingeburgerd geraakt dat bijna niemand meer een andere benaming voor deze dames gebruikt.

Zo is het ook gegaan met het woord voor vrijen. (n....n) Ik gebruikt het zelf niet, dus hier ook niet. Maar hoe gewoon is dat woord ondertussen geworden. Op tv wordt het zonder blikken of blozen gebruikt en weten ze er eigenlijk geen alternatief meer voor.

Op dit moment knallen er hier ook woorden door het huis die je onder de jongeren heel veel hoort. Voor hen is het heel gewoon. Zó gewoon dat ik merk dat ze het vaak niet eens meer door hebben dat ze het gebruiken en dat er mensen zijn die zich er aan ergeren. Is het een generatie"probleem" of echt normvervaging?
Bij zoon probeer ik er tot vervelens toe op te hameren dat hij die woorden niet moet gebruiken. Wat hij met z'n vrienden uitkraamt, daar heb ik geen invloed op, maar in ons bijzijn moet hij het laten. Dit leidt wel eens tot irritatie wederzijds. Bij ons omdat hij ze blijft gebruiken, bij hem omdat we er weer over beginnen. Toch gaan we ermee door. We merken ook wel dat hij het minder is gaan doen in ons bijzijn. Het gaat me er niet om dat onze oortjes zo gevoelig zijn dat die niet tegen deze woorden kunnen, maar dat hij aanleert om in sommige situaties het niet te doen. Als het heel gewoon voor je is doe je het altijd en overal.
Ik merk bij mijzelf dat als een jongere dit in een gesprek met mij doet, ik hem of haar toch lager waardeer. Misschien zelfs afkeur? Dat zegt iets over mij, weet ik.

Ik woon vlak bij een middelbare school. Daar gebeurt het nogal eens; zijn chips of broodje valt op de grond, gevolgd door een hartgrondig F...! Daar erger ik me dan toch aan. Ik heb het nu over taalverruwing. Zou die jongen hartgrondig shit! geroepen hebben zou ik me waarschijnlijk niet geërgerd hebben. Zo zie je maar hoe snel we wennen aan grof taalgebruik. En eigenlijk wil ik niet dat we er aan wennen. Het is niet goed.

Heb jij er wel eens bij stil gestaan hoe onze taal verandert?

Schoolreis.

Schoolreis. Vroeger was het een schoolreisje. Met nadruk op die 2 laatste letters.

Ik kan me nog herinneren hoe verbaasd ik was toen ik van onze Belgische vrienden hoorde dat hun kinderen met school op skiklas gingen. Dat was daar heel normaal. Dat het een schep geld kostte was ook heel normaal. Intussen is het bij ons ook heel normaal, zulke dure reizen voor de schooljeugd. Zoonlief is 3 weken geleden met school een week naar Barcelona geweest. In de week dat hij in Barcelona zat kregen wij ouders al weer een brief voor de volgende reis. Een sportweek voor de examenklas.
Een sportweek in Oostenrijk met keuze voor zomersporten als raften, paragliding en klimmen of voor de wintersport, skiën en snowboarden.
Er staat in het aanmeldformulier wel dat de ouders garant moeten staan voor de volledige kosten van € 500,-. Er staat ook in het aanmeldformulier dat de leerling ook moet ondertekenen voor het feit dat pa en ma niet de hele reis bekostigen maar de leerling zelf ook een deel op zich neemt. Welk deel laten ze in het midden. Daar kunnen de leerlingen zelf met pa en ma afspraken over maken.
Die reis is van 18 tm 25 september en alleen als je in de examenklas zit. Dus blijven zitten is niet mee.
Zoonlief wil wel graag mee. Het is geen verplicht onderdeel. Maar ja, zeg eens nee tegen zoiets?
Nou ja, hebben we in die week even een koelkastplunderaar minder ;-)

De smaak verandert.

Ik ben een snoeper.....
Al jaren geleden ben ik gestopt met suiker in de koffie en thee, maar nog wel met het koekje erbij. Heerlijk! Krijg ik nu van iemand koffie of thee met suiker dan vind ik dat echt vies. Véél te zoet. Als het maar even kan, dan drink ik t niet op. Een keertje melk in de koffie vind ik nog niet zo erg, maar suiker....brrr.
Manlief en ik moeten er ieder toch echt 10 kilo af zien te krijgen. Manlief omdat dit zowiezo beter is voor zijn knieën, en voor mijn lijf is dat ook beter. Met 1.64 m weeg ik inmiddels 75 kilo. :-((
Echt te zwaar voor de lange termijn. Maar gauw weer over iets anders beginnen....

Het lijkt wel of mijn smaak toch wat aan het veranderen is. Ik heb al een paar keer meegemaakt dat ik dingen echt veel te zoet vond smaken. Bijvoorbeeld de yoghurtdrinks. Of ik ze nou van de Lidl haal, Optimel of een budgetmerk, ze zijn me te zoet. Half yokidrink (wij gooien alle yoghurtdranken onder de noemer yokidrink) en half karnemelk vind ik dan nog wel lekker. Maar meer en meer drink ik t liefst gewone karnemelk en yoghurt zonder suiker. Ja ook de yoghurt zonder de suiker gaat goed. Lekker fris. Aardbeien, daar deed ik al geen suiker meer op. De hazelnootpasta is al lang vervangen door de pure variant.
Manlief en ik hadden de gewoonte om bij elk koffiemoment een koekje bij de koffie te nemen. Door de weeks hebben wij dat afgeschaft. Ik mis t eigenlijk niet eens. En mis ik of manlief het wel ineens heel erg, dan nemen we er soms toch een. Het is tenslotte geen wet om er geen te nemen. Dat bevalt ook goed.
Raak ik nou de suiker een beetje ontwend of heeft de overgang invloed op mijn smaakbeleving? Wie het weet mag t zeggen. Waarschijnlijk is het van allebei een beetje.

Met het ontwennen van de suiker gaat t me goed af. Nu het zout nog.
We gaan het zout nu toch echt ook minderen. Moet wel. Gisteren bij de anasthesist was de bloeddruk van manlief logisch en begrijpelijk nog flink hoog. Is al jaren bij ons bekend. Ook gaf het apparaat hartritme stoornissen aan. Ook dat is ons niet helemáál vreemd. Volgens de assistente hoorde ze een extra tikkie. Wat dat ook moge inhouden. Ik heb gegoogled op hartritmestoornissen. Ik heb hele enge verhalen erover gelezen, maar niks gevonden over het extra tikkie, een extra slag?
Die hoge bloeddruk, daar gaat t dus niet echt heel goed mee. Ondanks medicatie blijft t hoog. Dan maar eens echt werk maken van de zoutbeperking. Gisteren in de stamppot andijvie al geen zout meer toegevoegd. De spekkies gingen er nog wel in. Vandaag bij de aardappelen nog een half theelepeltje zout en geen zout meer over de bloemkool. Zal best even wennen wezen. We gaan dat gewoon doen. Ook al hebben we nog 2 jongeren in huis die dat maar wat flauw zullen vinden, het moet gewoon. De zoutpot staat dichtbij in de kast.
Hoever zal ik daarin gaan? Ik gebruik nog wel de mixen uit een pakje voor bijvoorbeeld macaroni en nasi. Misschien eerst maar eens de helft gebruiken?

Net terug van mijn werk.

Ik ben net terug van mijn werk. Nou ja, inmiddels al wel weer bijna een klein uurtje. Vanavond was de grote avond waarin de nieuwe teams werden samengesteld. Eerst gewoon op basis van persoonlijke voorkeur; waar wil je werken, blijven of overstappen. Team 1 en team 2. Daarna werd er gekeken hoeveel uren iedereen werkte en of we zo uit zouden komen met de beschikbare uren per wijk. Daarnaast moest de verdeling een beetje evenwichtig zijn in de samenstelling; grote en kleine contracten, verzorgenden en activiteitenbegeleiders. Dat vereiste wel enig heen en weer geschuif en lef van mensen die uit hun comfortzone durfden te stappen.
De verdeling in teams is gelukt. De verdere verdeling van aandachtsgebieden en taken moet nog gebeuren of basis van voorkeuren, competenties en talenten.

Nog helemaal vol van mijn werk kwam ik thuis, begon net de passion op tv. Dat is me nu even te heftig om aandachtig en geconcentreerd te kijken. Ik ben nu liever even actief bezig. t Is dat ik geen strijkwerk heb liggen, anders was ik dat gaan doen. Ik heb er ook een beetje moeite mee. Het lijkt een evenement te worden, gedegradeerd tot amusement. Ik zit wel in de woonkamer waar de tv aanstaat en zie en hoor dus wel fragmenten. Zo heb ik er moeite mee dat ik aan de presentatrice merk dat zij niet uit de voeten kan met het antwoord van christenen op de vraag waarom hij of zij meeloopt met de passion. Ik heb ook mijn twijfels over in hoeverre zo'n evenement meewerkt aan het grootmaken of bekendmaken van Gods werk voor de mensen.
Maar goed, dat zijn mijn twijfels. God zelf weet er wel raad mee. Met het evenement en met mijn twijfels hierover.

Vanavond heb ik ook al twee keer naar mijn ouders gebeld. Mijn moeder heeft vandaag een dagopname gehad voor een nieuwe hartcatheterisatie. Nu om diverse metingen te verrichten. Bij de vorige bleek dat ze enkele vernauwingen heeft en opnieuw behandeld moet worden. Het is nu al 22.00 uur. Ze nemen de telefoon niet op. Zouden ze al slapen of nog niet thuis zijn?

Ik krijg net bericht van dochter vanuit Sint Petersburg; Ze is druk aan t solliciteren voor een internationale stageplek. Schrijft ze; Nou mams kan gerust zijn; voor Sudan hebben ze een geschiktere kandidaat gevonden. Wáár solliciteert dat kind in hemelsnaam? Kan ze niet gewoon in Brussel of Straatsburg solliciteren?!  Ze mag dan wel de opleiding Internationale Betrekkingen en Internationale Organisaties doen, maar zó internationaal hoeft t toch niet allemaal? Pfft.

Bedtijd. En dat na zo'n avond...!

Datum-eten.

Dat blijft vast een onbekend zoekwoord in de google familie. Datum-eten...Moet je daar nu mee? Ik heb zelf even gezocht op overdatum en kwam terecht op een site; www.overdatum.org
Kijk maar of je er iets vindt. Ik heb er  niet zo lang rondgekeken. Echt over datum zal ik niet veel hebben.

Wist je trouwens dat er verschillende betekenissen zijn voor de datum op de verpakking?
THT betekent Ten minste Houdbaar Tot... Dan is het product van een "gegarandeerde" kwaliteit tot die datum. Daarna is het nog houdbaar én goed eetbaar, maar gaat de kwaliteit langzaam achteruit.
TGT betekent Te Gebruiken Tot...dan is het niet zo lang na die datum meer houdbaar. Het kan zijn dat je het al heel snel niet meer gebruiken kan na die datum. Kan je er wel ziek, zwak of misselijk van worden. Bij THT blijft t zaak te blijven opletten, maar niet al te wantrouwend zijn. Anders wordt t als je bij TGT je etenswaren geeft aan mensen met een zwakke gezondheid, kinderen of ouderen. Beter van niet.

Ik ga zo de trapkast in, de voorraadkast en de vriezer om eens te kijken wat we nog hebben staan aan voorraad. Die gaan we maar eens opmaken. In ieder geval de etenswaren die er al wat langer staan. Want dat is t gevaar van een grotere voorraad; Er schuift wel eens iets naar achteren en wordt dan over het hoofd gezien.

Alles wat nog een kortere houdbaarheidsdatum heeft zet ik bij elkaar en wordt heel binnenkort opgegeten. Dus kinders, we eten komende week ouwe meuk. ;-) En nee, je gaat er niet dood van.
Zo voorkom ik verspilling en helpt onze portemonee een beetje. Want die wordt nu wel wat dunnetjes nu het inkomen van manlief met zo'n 400,- is gedaald. Per maand.

IK heb eerlijk gezegd geen idee of ik veel zal tegenkomen in mijn kast wat kort aan de datum is. Ik verwacht dat t  wel mee zal vallen, maar wie weet. Zoon is vanmorgen thuisgekomen met buikkrampen, maar ik ben er nog niet mee begonnen, dus dat heeft echt een andere oorzaak.

Whatsapp. Taal door ouderen en jongeren.

Ik ben hip. Ik werk al jaren met whatsapp. Bevalt me goed. Net als m'n smartphone. Ik heb toch wel heel wat leeftijdgenoten die nog niet eens mobiel bellen of sms-en. Dan voel je je wel modern als whatsappen gewoon voor je is. Whatsapp werkt soms beter als het bekende gillen onderaan de trap dat de jongens moeten komen eten. Even een groepsappje en ze komen vroeg of laat naar beneden om te eten. Even een appje om te laten weten dat ik er zo toch echt aankom, als het wat later wordt op mijn werk.

Toch kreeg ik deze week pas door dat wij "ouderen", toch net als in het gewone leven, een heel andere taal hebben als de jongeren. Soms geef ik hen een antwoord op hun bericht met een kort maar effectief ok. Dacht ik. Blijkt dat een simpel ok door hen heel anders uitgelegd word dan dat ik bedoel. Ok wordt door jongeren vaak gebruikt als ze ergens niet helemaal mee eens zijn of er de Pe over in hebben. Als je iets een goed plan of idee vindt dan antwoord je met een vol okay of oké, of met een duimpje naar boven. Niet  met een ok.

Okee. Dat weet ik dan ook weer. Weer iets bijgeleerd.

Wat heb jij gemerkt aan taalverschillen tussen jou en je jongeren?

 Donderdag had ik een bingo op mijn werk. Daar heb ik enkele foto's gemaakt van prijswinnende deelnemers naast de nieuwe bingomolen. Deelnemers zijn toch echt al wel rond of al ver na de tachtig jaar. Na het maken en bekijken van de foto's vroeg de middelste deelneemster; Wil je me die foto wel even appen? Huh.? Ja, wil je me de foto even appen? Ja mevrouw, met plezier! Prachtig toch! Deze dame is me toch hip!

(En dan is hip zijn eigenlijk alweer een oubollig en ouderwets woord. Welke jongere is er nog hip?)

Knie vervolg

Nu alweer enkele dagen geleden hebben we de uitslag gekregen van de MRI scan. Die viel toch wel flink tegen. Om met het minste te beginnen; er zit nog steeds vocht in de knie. Beide meniscussen zijn beschadigd, de één meer dan de ander. Maar dit kan zich nog spontaan herstellen. De voorste kruisband is zoiets als verdwenen. Die zorgt voor stabiliteit in de knie en voorkomt het doorschieten van je knie. De spieren in het been moeten nu het werk gaan overnemen. Over nu 1,5 week kunnen we een brace ophalen om de knie de stabiliteit te geven om weer meer te kunnen bewegen. Ondertussen moesten we maar op zoek naar een goeie fysiotherapeut die zich heeft gespecialiseerd in kniebehandelingen. En dat vinden blijkt lastiger als verwacht. Ik dacht even te googlen en er zo vlug 1 te vinden. Maar specialisaties worden niet echt op de sites van de fysio's vermeld. Alleen de algemene verhaaltjes.

Ondertussen beweegt manlief zich door het huis met krukken en rolstoel. Hier zit hij ook geregeld in omdat hij zo net wat meer steun voor zijn hele been heeft. Buiten bleek die rolstoel wel erg zwaar te duwen. Vorig jaar met de avondvierdaagse waren die doorgaans veel lichter.

Eergisteren adviseerde een vriend van ons een kliniek ergens in het land. Daar zouden ze niet eerst zo lang wachten met opereren. Misschien is manlief dan weer veel eerder op de been dan nu lijkt te gaan gebeuren; 4 weken na de val krijgt hij de brace en kan hij actief gaan oefenen. Ondertussen gaat de kwaliteit van zijn spieren wel achteruit door inactiviteit.
En op eigen houtje oefenen durft hij niet echt. Die vriend vraagt t nog even na bij die kliniek en wij zoeken ook nog even door en wij vragen ons af wat nu wijsheid is. De lijn van ons ziekenhuis volgen of op die kliniek afstappen?

Het is best anders thuis nu manlief over de vloer is. Eerst uitgebreid samen ontbijten op bed, dan pas hond uitlaten, een wasje in de machine stoppen, kopje koffie samen en in een floep is je ochtend voorbij. Ja, als ik niet vroeg op mijn werk hoef te zijn, ontbijten we samen op bed. Gezellig. In heb begin schoof dochter nog wel eens aan, maar ja, zij moet nu weer naar school en stage. Zoon is één keer aangeschoven, met zijn verjaardag.

Sinds begin dit schooljaar sta ik niet meer elke dag gelijk met de jongeren op om een ontbijtje voor ze te maken en met ze te eten. Hun schooltijden zijn zó verschillend geworden. En maar al te vaak gebeurde het dat ik klaarzat met mn boterhammetje en glaasje melk voor kindlief (allebei of eentje) en ze vlug even brood smeerden om mee te nemen en mijn boterham mee in de trommel stopten. Geen tijd meer om t op te eten. Of geen trek. Hoewel ik het heel belangrijk vind om te ontbijten, ga ik er geen heisa van maken als ze dit toch niet meer doen. Ze zijn (nu allebei) 18. Volgend jaar gaat de eerste op kamers, dan ga ik t bemoederen toch alvast een beetje loslaten.

Nu manlief dus thuis is, merk ik dat ik veel minder dingen oppak. Kom er minder aan toe. En vanmiddag wilde ik het ramen lappen oppakken, kom ik toch nergens de stok vinden voor ramen lappen. Zo'n extra lange stok is dat, waar je ook vanaf de grond toch bij de bovenkant van je ramen op de bovenverdieping kunt komen. Nergens te vinden dat ding! Hoe frustrerend is dat! Eindelijk beslist om ramen te lappen, alles al klaargezet en geen stok te vinden. Alleen de ramen van de onderverdieping dan maar? Daar gebruikte ik ook de stok voor zodat ik geen trap hoefde te gebruiken. Stok is kwijt en trap uitgeleend. Dus moeten we het nog maar even doen met onze ramen van melkglas.

Nou ja. Valt ook wel  weer mee. De kipjes konden gisteren nog wel naar binnen kijken. Als het aan hen lag waren ze ook naar binnen gekomen. Ze liepen los in de tuin en gingen op een gegeven moment op de tuinstoelen zitten om naar binnen te kunnen kijken.

Niet met modder gooien!

Zoals je weet en kunt lezen in mijn profielbeschrijving hier links naast, hebben wij een samengesteld gezin. Af en toe licht ik een tipje van de sluier op over het reilen en zeilen binnen dit gezin.  Het zijn maar tipjes.

Juist in een samengesteld gezin kun je niet "de boel van je af schrijven". Een blog is geen dagboek.  Iedereen met wat oudere kinderen weet dat veel dingen niet meer vanzelf gaan en in elk huis zijn er strijd- en pijnpunten. In menig gezin gaan jongeren vanuit ongenoegen op zichzelf wonen. Het komt maar al te vaak voor. In gewone gezinnen, en in samengestelde gezinnen liggen deze pijnpunten nog gevoeliger. De pijnpunten schrijf je niet online, omdat je rekening houdt met degenen waar het om gaat en je houdt rekening met de andere ouder. Dus schrijf ik wel over bijvoorbeeld verschillen in beide samengevoegde gezinnen,  maar hou ik het lichtvoetig. Lees het hier en hier of hier nog maar eens na. In deze stukjes schrijf ik iets over ons samengesteld gezin, zonder met modder te gooien.

Enkele dagen geleden heb ik een stukje geschreven over Parijs, Baga en thuis.
Mocht je dat gemist hebben, kun je het hier aanklikken en lezen.
Anoniem heeft hier iemand  op gereageerd en dit betrokken op problemen binnen ons samengesteld gezin. Er wordt in geschreven dat ik stiefkinderen systematisch het huis uit werk. De anonieme schrijver moet het kind zelf zijn of heel dicht bij hem staan, anders zou de schrijver dit niet bedenken.
Op dit moment zijn er problemen met een volwassen stiefkind. Hij woonde al sinds zijn 18e op zichzelf in Belgie. Omdat er daar geen plaats meer voor hem was is hij afgelopen zomer op zijn 20e bij ons gekomen. Juist omdat hij al zo lang op zichzelf heeft gewoond en we intussen wel weten waar hier pijnpunten kunnen ontstaan, hebben we toen duidelijke afspraken gemaakt. Ik heb me heel bewust zoveel mogelijk op de achtergrond gehouden omdat hij moeite heeft met mij. Toch heeft hij er zelf voor gekozen om hier naar toe te komen. We hebben hem een thuis geboden.

Sinds hij hier woont heeft hij zich aan geen van de afspraken gehouden. Natuurlijk is hij hier meerdere malen door zijn pa op aangesproken. Het werd er alleen maar vervelender op. Hij heeft nu 3 weken geleden de verwarmingsketel uitgezet en daarmee het hele huis in de kou gezet.
Hiermee heeft hij onze laatste grens overtreden. Daarom is hem gezegd andere woonruimte te zoeken. Ook als Christen en (stief-) ouder mag je op een gegeven moment tegen een volwassen kind zeggen dat het genoeg is geweest. Zowel zijn moeder als zijn broer wonen alleen in zelfstandige woonruimte, dus daar kan hij ook terecht. De anonieme schrijver kan natuurlijk zelf ook een kamer of bed aanbieden.

Natuurlijk had ik de reactie op de anonieme schrijver kunnen verwijderen. Hierdoor is er modder op het internet gekomen wat daar niet hoort. Verwijderen is dan een eerste reactie. Met 1 klik geregeld.
Ik heb ervoor gekozen om dit toch niet te doen.
Ik wil erop reageren zonder alsnog met modder terug te gooien. Ik ga ook niet heen en weer schrijven, mochten hier ook weer anonieme reacties op komen. Zulke dingen gooi je niet op internet, en zeker niet anoniem. Voor degenen die het betreft kunnen persoonlijk naar ons toekomen voor gesprekken.

Ik weet dat er veel mensen deze blog lezen die Christen zijn. Wil je dan voor ons bidden? Om wijsheid, inzicht, liefde in daadkracht, om dat wat we nodig hebben. Opdat we zullen blijven handelen zoals God dat van ons vraagt. Heb je niks met het geloof, duim dan maar voor ons.

Gewone dagen.

De gewone dagen zijn weer begonnen. Manlief naar het werk, kinders weer naar school en het eerste sopwerk is al gedaan. Gisteren de badkamer een grote beurt gegeven. Het kerstspul was vrijdag al opgeruimd.
En gisteren heb ik de kast van zoonlief eens geordend. Ik doe dat nooit. Ik kom eigenlijk amper op hun kamers. Alleen om de was er neer te leggen en voor een kletspraatje als ze op hun kamer zitten. Bed verschonen, kast uitruimen, kamer op orde en schoon houden moeten ze helemaal zelf doen. Mag ook wel, ze zijn 17 en 18. Af en toe geef ik wel een seintje dat het bed verschoond moet worden. Dat wil nog wel eens vergeten worden. Het stofzuigen wordt ook vaak vergeten, maar stofwolken die dan ontstaan merken ze vanzelf. Daar ga ik niet over koeren. Ook niet over stoffige vensterbanken. Tijdens het kletspraatje op hun kamer haal ik soms wel het vingertje over een laag stof. Dat spreekt dan voor zich. Met mijn mond zeg ik er dan niet zo veel meer over.
Maar zoonlief had ik al eens aangegeven dat ik zijn kast eens zou uitruimen. Hij heeft de tijd gehad om het zelf te doen, maar daar is het niet van gekomen. Had ik ook niet verwacht omdat hij er in eerste instantie geen belang bij had. Weer even alles op orde leggen. Nu hij alles weer op soort en op echte stapeltjes heeft liggen, ziet hij wel hoe veel kleren hij eigenlijk heeft. Vooral sweaters en t shirts.
Ik heb die kast geordend omdat ik weer even die orde wil. Eens kijken of er dan nog wat plankruimte vrijkomt wat weer effectief gebruikt kan worden. Omdat we hier min of meer een harmonica gezin zijn, moet er wel eens ingeschikt worden. Dan heb je net alles wat uitgebreider en ruimtelijker en overzichtelijker weggezet, moet het weer bij en in elkaar gezet worden.

Wat doe jij nog op de kamer van je (bijna) volwassen kinderen? Zit jij ze flink achter de vodden om het netjes en schoon te houden of laat je dit min of meer aan henzelf over?

Van ruimen komt ruimen. Ik heb zo ondertussen hier al weer de nodige spullen die naar de kringloopwinkel kunnen. Een rieten mand met deksel,  twee aardewerk handen als boekensteunen, enkele klapstoelen, een handdoekenrekje of klein kapstokje en...dat is wat me zo te binnen schiet.
Bij de kringloopwinkel ga ik meestal ook zelf weer even neuzen. Zo kijk ik altijd even of ze nog Tupperware spullen hebben en ben ik op zoek naar 2 witte eethoekstoelen. Die wil ik op onze slaapkamer gebruiken en erbij pakken als we een groter gezelschap op bezoek krijgen. Op onze slaapkamer hebben we nu 2 stoelen staan, maar die zijn niet zo heel stevig. Die hadden we gekregen van de vorige bewoners. We hebben ze al wel weer steviger en veilig gemaakt, maar ik wil toch kijken naar stoelen die ook bij de slaapkamer passen. De stoelen verven is geen optie. Ik wacht even tot ik op een woensdag de beschikking over een auto heb, dan ga ik naar de kringloop aan de Fokko Kortlanglaan. Die zijn alleen op woensdagmiddag open. Ik ga daar graag heen. Het is er geen pronkzaal, maar wel voordelig. Als ze er dan witte eethoekstoelen hebben, dan kan ik ze ook meenemen. Het kan wel even duren voor we echt slagen voor 2 stoeltjes. Maar om zo even € 50,- tot €60,- neer te tellen per stoeltje vind ik echt te veel.

Taalgebruik onder jongeren

Af en toe word ik er toch wel heel erg sjacherijnig van hoe (vooral) zoonlief zich uit.
Hij mag graag dissen. Dat is iemand vangen op zijn woorden; een soort woordenstrijd aangaan. Soms doe ik mee met dat dissen, vaker ook niet. Het is niet eens leuk om dat dissen te winnen.

Als hij ergens verontwaardigd over is dan daalt het niveau van zijn woordkeus op slag. Nog voor hij zijn verontwaardiging geuit heeft, dan zijn de f-jes en de k-tjes al meerdere keren over zijn tong gekomen. Ik heb m er regelmatig op aangesproken. Het levert hem alleen maar ergernis op, maar het mindert niet erg. Zijn reactie; als ik thuis ben, mag ik me toch wel uiten zoals ik me lekker voel? Nou nee dus. Het mag geen gewoonte worden. Hij moet weten dat dit taalgebruik mensen kwetst en ergert. Mij ook. Het zou van wat meer respect betuigen naar mij toe als hij het ook voor mij zou laten. Het kan zo tot gewoonte worden dat hij niet eens meer doorheeft dat hij het doet, of geen alternatieven meer weet voor deze woorden van ongenoegen. Ik krijg t hem niet aan zijn verstand.

Hij is lang niet de enige. Ik woon vlak naast een middelbare school. als die scholieren aan de wandel gaan voor hun lunchinkopen hoor ik hetzelfde woordgebruik. Echt om van te rillen. Het is zo gewoon voor ze.

Ik besef dat het soms niet om de keuze van de woorden gaat maar om de inhoud van de boodschap. Als er echt iets is wat hem dwars zit of hij echt even heel boos is, dus het echt om het uiten van zijn gevoel gaat, spreek ik hem niet op dat moment op zijn woordkeus aan; de inhoud is dan even belangrijker dan de verpakking. Zou ik hem er op dat moment op aan spreken dan raak ik de essentie van de boodschap kwijt en die vind ik wel belangrijk.

Maar oef wat zitten wij als volwassenen soms met kromme tenen. Blijven hem er op aanspreken en hopen dat het maar snel overgaat. Overgaat zodra hij in de volwassenwereld komt.( Zou hij zich ook zo uiten tijdens zijn baantje? Vast niet!)

Hoe gaat dat bij jullie thuis? Misschien zijn er wat steekjes in zijn opvoeding losgeraakt? Hoe kan ik die het beste weer ophalen? Wat zijn jullie ervaringen? Tips?